Door hun ogen

Want, als je lachend een oorlog of gevecht danst, dan gelooft het publiek je niet. Alles moet kloppen, de pasjes, je houding én je gezichtsuitdrukking. In de laatste les kregen we te horen dat we ook nog een soort carnavalsdans mochten doen. In die dans moesten we juist heel vrolijk zijn. Want carnaval is vrolijk, beetje gek als je dan boos kijkt. Het waren superleuke lessen en het optreden voor de papa’s, mama’s, opa’s en oma’s en andere kinderen was heel spannend.”

Toen ik klaar was met de paal heb ik ook nog geholpen met een auto maken. We hadden heel grote platen karton. Daar kon je dus op tekenen en daarna ging je het zagen. Na afloop van alle lessen gingen we naar een echte voorstelling van Het Filiaal theatermakers. Heel gaaf. Over mensen die terug in de tijd gingen en daar allemaal dingen meemaakten. Dat was in Castellum Het Hoge Woerd. Nu wil ik nog graag een keer naar het museum daar, want het zag er zo tof uit!”

We verdeelden de rollen en speelden het verhaal na. En daarna gingen we het editen en vertelde iemand het verhaal via een voice-over. Ons verhaal ging erover dat sterren ontstaan na de dood van mensen. Zij moeten eerst een lange vragenlijst bij een poortwachter beantwoorden. Zijn de vragen goed, dat word je een ster. En wolken zijn dus wit omdat er een hond is die de wolken wit schildert. In sommige groepjes was best wel onenigheid. Maar we luisterden goed naar elkaar en leerden ook van elkaar. Zo kwam het toch weer goed. Het was fijn dat we vrij gelaten werden. Dat we ook naar buiten mochten. En dat we onze fantasie mochten gebruiken.”